Geschiedenis van Frankrijk

De eerste schriftelijke records voor de geschiedenis van Frankrijk verschenen in de ijzertijd. Wat nu Frankrijk is, vormde het grootste deel van de regio die de Romeinen bekendstonden als Gallië. Romeinse schrijvers merkten de aanwezigheid op van drie belangrijke etnisch-talige groepen in het gebied: de Galliërs, de Aquitani en de Belgae. De Galliërs, de grootste en best getuigde groep, waren Keltische mensen die de zogenaamde Gallische taal spreken. In de loop van het eerste millennium v.Chr. Vestigden de Grieken, Romeinen en Carthagers koloniën aan de Middellandse Zeekust en de eilanden voor de kust. De Romeinse Republiek annexeerde Zuid-Gallië als de provincie Gallia Narbonensis in de late 2e eeuw voor Christus, en Romeinse troepen onder Julius Caesar veroverden de rest van Gallië in de Gallische oorlogen van 58-51 v.Chr. Daarna ontstond een Gallo-Romeinse cultuur en werd Gallië steeds meer geïntegreerd in het Romeinse Rijk. In de latere stadia van het Romeinse Rijk was Gallië onderhevig aan barbaarse invallen en migratie, vooral door de Germaanse Franken. De Frankische koning Clovis Ik verenigde het grootste deel van Gallië onder zijn heerschappij aan het einde van de 5e eeuw, en zette honderden jaren het toneel voor Frankische dominantie in de regio. De Frankische macht bereikte zijn volle omvang onder Karel de Grote. Het middeleeuwse koninkrijk van Frankrijk ontstond uit het westelijke deel van het Karolingische rijk van Karel de Grote, bekend als West-Francië, en bereikte een toenemende bekendheid onder de heerschappij van het Huis van Capet, gesticht door Hugh Capet in 987. Een opvolgingscrisis na de dood van de laatste directe capetiaanse monarch in 1328 leidde tot de reeks conflicten die bekend staat als de Honderdjarige Oorlog tussen het Huis van Valois en het Huis van Plantagenet. De oorlog begon formeel in 1337 na de poging van Filips VI om het hertogdom van Aquitaine te grijpen van zijn erfgenaam, Edward III van Engeland, de Plantagenet-eiser van de Franse troon. Ondanks vroege overwinningen van Plantagenet, waaronder de gevangenneming en het losgeld van Jan II van Frankrijk, draaide het fortuin zich later in de oorlog ten gunste van de Valois. Een van de opvallende figuren van de oorlog was Jeanne d'Arc, een Frans boerenmeisje dat de Franse strijdkrachten tegen de Engelsen leidde en zich als een nationale heldin vestigde. De oorlog eindigde met een overwinning van Valois in 1453.

Prehistorie

Steenwerktuigen ontdekt in Chilhac (1968) en Lézignan-la-Cèbe in 2009 geven aan dat pre-menselijke voorouders mogelijk minstens 1,6 miljoen jaar geleden in Frankrijk aanwezig waren. Neanderthalers waren aanwezig in Europa vanaf ongeveer 400.000 v. Chr. maar stierven ongeveer 30.000 jaar geleden uit, mogelijk buiten de competities van de moderne mens gedurende een periode van koud weer. De vroegste moderne mens - Homo sapiens - kwam 43.000 jaar geleden Europa binnen (het Boven-Paleolithicum). De grotschilderingen van Lascaux en Gargas (Gargas in de Hautes-Pyrénées) evenals de Carnac-stenen zijn overblijfselen van de lokale prehistorische activiteit. De eerste schriftelijke records voor de geschiedenis van Frankrijk verschijnen in de ijzertijd. Wat nu Frankrijk is, vormde het grootste deel van de regio die de Romeinen bekendstonden als Gallië. Romeinse schrijvers merkten de aanwezigheid op van drie belangrijke etnisch-talige groepen in het gebied: de Galliërs, de Aquitani en de Belgae. De Galliërs, de grootste en best getuigde groep, waren Keltische mensen die de zogenaamde Gallische taal spreken. In de loop van het eerste millennium v.Chr. Vestigden de Grieken, Romeinen en Carthagers koloniën aan de Middellandse Zeekust en de eilanden voor de kust. De Romeinse Republiek annexeerde Zuid-Gallië als de provincie Gallia Narbonensis in de late 2e eeuw voor Christus, en Romeinse troepen onder Julius Caesar veroverden de rest van Gallië in de Gallische oorlogen van 58-51 v.Chr. Nadien ontstond er een Gallo-Romeinse cultuur en werd Gallië steeds meer geïntegreerd in het Romeinse rijk.